ALESIA

I.

ALESIA

oppid. Mandubiorum, in colle summo, admodum editô locô Caes. l. 7. Bell. Gall. c. 68. cuius collis radices duo duabus ex partibus flumina subluerent: in vulgatis exemplaribus Alexia. Ab Hercule ex Iberia per Celticam revertente conditum, teste Diodorô Sic. l. 4. et ἀπο τῆς κατα την ςτρατείαν α λης, i. e. ab eius expeditionum errore Α᾿λησία, dictum: Liberum perstitit, donec a Iulio Caesarc, quem ibi a Gallis obsessum Tacitus refert, l. 11. Annal. c. 23. vi camptum et una cum coeteris Celtis Gallisque Imperio Romano subiectum est, aut, si Floro l. 3. c. 10/ fides, flammis solo aequatum. Situm est in

extremis Aeduorum finibus, caput pagi Alesiensis, qui hodieque Episcopo Augustoduni Aeduorum paret. Hodie Alesia, proxima vico Flaviniaco, in Ducatu Burgundiae; et regione Alseto, nunc in vici formam redacta, nomen pricum retinet, Alise vulgo: estque colli declivi imposita, ad cuius radices amniculi Lutosa, Loze, et Osera, Oserm, decurrunt, in Brionam Brenne. Pagus vero Alesiensis, vulgo Auxios, velcum articulo l' Auxios et l' Aussois, recentioribus Latin. corrupre Alsetum, castellis et vicis quibusdam cognomen dedit, inprimis Pulliaco vel Paulliaco, Povilli en l' Auxois; Malliaco castello, Maillien Auxois; Sinemuro, Semur en l' Aussois; Teio vel Tiaco, Ty en l' Osoy. Meminit urbis, quam ab alendo dictam vult, Erricus Monachus l. de Vita S. Germani l. 4. cum sic camit:

Te quoque Caesareis fatalis Alesia castris

Haud iure abnuerim calamis committere nostris,

Quae quod alas proprios praepingui pane colonos,

Nominis adiectu quondam signata putaris,

Te sines Eduos et limina summa tuentem,

Aggressus quondam saevô certamine Caesar;

Nunc restant veteris tantum vestigia castri.

II.

ALESIA

vide Alexia.

III.

ALESIA

vulgo Alais, urbs Galliae, in Occitania inferiori provincia ad Gardonen. Distat 5. leucis ab Ucetia, 10. autem a Ponte S. Spiritus, in Nemausensi tractu, ad radices Gebenarum montium.